تولید زخم پوش های دولایه از پیله ابریشم و جلبک برای کاهش خطر عفونت
به گزارش نئوپدیا، محققان دانشگاه صنعتی امیرکبیر زخم پوش های دولایه ای را برای درمان زخم های مزمن ساختند که می تواند فرآیند ترمیم زخم را تسریع کند و خطر عفونت ها را کم کند.
به گزارش نئوپدیا به نقل از دانشگاه صنعتی امیرکبیر، دکتر مانا حاجی محمد حسین کاشی از دانش آموختگان دانشگاه صنعتی امیرکبیر با راهنما و هدایت دکتر معصومه حق بین نظرپاک از اعضای هیأت علمی این دانشگاه طرحی با عنوان «ساخت جایگزین پوستی چند لایه بر پایه هیدروژل آلجینات / نانوالیاف فیبروئین با قابلیت رهایش روی» را اجرایی کردند.
دکتر کاشی محقق این طرح اظهار داشت: زخم های پوستی، بخصوص زخم های حاد و مزمن، می توانند کیفیت زندگی بیماران را بشدت تحت تاثیر قرار دهند ضمن آن که بار اقتصادی و اجتماعی سنگینی بر دوش جامعه می گذارد ازاین رو استفاده از جایگزین های مصنوعی پوست بعنوان یک راهکار مؤثر در درمان این زخم ها را مطرح کردیم.
وی با اشاره به اینکه بازار جهانی محصولات پوستی در سال ۲۰۲۲ به ارزش ۱۴۸ میلیارد دلار تخمین زده شده است، اظهار نمود: انتظار می رود این بازار برای جایگزین های پوستی از ۲۸۷ میلیون دلار در سال ۲۰۲۲ به ۶۴۰ میلیون دلار تا سال ۲۰۳۲ برسد و در این خصوص هدف این پژوهش بر طراحی و ساخت داربست های لایه ای با خواص مکانیکی و بیولوژیک مناسب برای ترمیم زخم های مزمن متمرکز شده است.
کاشی «فیبروئین ابریشم» و «آلجینات» را دو پلیمر طبیعی با قیمت مناسب و در دسترس برای تهیه این زخم پوش ها عنوان نمود و افزود: این دو ماده نه تنها به علت خواص منحصر به فرد خود در ترمیم زخم ها شناخته شده اند، بلکه محصولات تجاری متنوعی که بر اساس این پلیمرها ساخته شده اند، موفق به دریافت تأییدیه از سازمان غذا و داروی آمریکا شده اند. این امر نشان دهنده قابلیت های بالای آنها در کاربردهای بالینی و درمانی است.
این دانش آموخته دانشگاه صنعتی امیرکبیر دستیابی به منابع اولیه این مواد در ایران را از دیگر علل کاربرد این دو ماده در تهیه زخم پوش های این طرح ذکر کرد و خاطرنشان کرد: کارخانه های تولید پیله ابریشم که اخیرا در کشور به بهره برداری رسیده اند، دسترسی به این ماده پرارزش را تضمین می کنند علاوه بر آن جلبک های آلجینات که یکی از زیستگاه های آنها در منطقه چابهار واقع در حاشیه دریای عمان است، امکان استخراج سدیم آلجینات را فراهم می آورند. این خصوصیت ها نشان دهنده قابلیت خودکفایی کشور در تأمین مواد اولیه مورد نیاز برای تولید داربست های بیولوژیکی است.
وی روش تهیه داربست های مهندسی بافت در این طرح را الکتروریسی عنوان نمود و خاطرنشان کرد: نوآوری این طرح شامل ساخت هیدروژل و چاپ سه بعدی آن و قرار دادن لایه نانوالیاف و هیدروژل چاپ سه بعدی شده بر روی هم است. این زخم پوش یک جایگزین پوستی دو لایه برای درمان زخم های مزمن است که در لایه اول، نانوالیاف فیبروئین ابریشم به علت ساختار نانولیفی منحصر به فرد و شباهت آن به ماتریکس خارج سلولی طبیعی، بعنوان یک داربست زیست سازگار انتخاب شده است.
این محقق با تکیه بر این که این نانوالیاف، به علت قطر خیلی کم، استقامت کششی بالا در شرایط خشک و انعطاف پذیری در شرایط مرطوب، پایه ای مناسب برای ترمیم زخم های مزمن به حساب می آید، تصریح کرد: حضور این نانوالیاف می تواند ضمن پشتیبانی از رشد سلول ها، به افزایش سرعت ترمیم بافت های صدمه دیده هم کمک نماید.
کاشی لایه دوم این زخم پوش را هیدروژل متشکل از اکسید آلجینات، ژلاتین، پلی دوپامین و یون روی دانست که به شکل همزمان و در یک مرحله از راه چاپ سه بعدی تولید می شود.
وی تصریح کرد: ترکیب این دو لایه، می تواند فرایندترمیم زخم را تسریع کند، خطر عفونت ها را کم کند و نتایج بالینی بهتری را بهمراه داشته باشد.
منبع: نئوپدیا
این مطلب نئوپدیا را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب