ترکیب هیدروژل و اگزوزوم به کمک زخم های دیابتی می آیند
نئوپدیا: بتازگی ترکیب هیدروژل و اگزوزوم ها به عنوان یک راهکار احتمالی برای مساعدت با زخم های دیابتی مورد بررسی قرار گرفته است.
به گزارش نئوپدیا به نقل از مهر، چالش یافتن درمان های موثر برای زخم های دیابتی بطور فزاینده ای ضروری شده است. چنین زخم هایی با التهاب طولانی مدت، کمبود اکسیژن و اختلال در تشکیل رگ های خونی مشخص می شوند که همگی به تاخیر در بهبودی کمک می کنند. بتازگی اگزوزوم ها به عنوان یک راهکار احتمالی مورد بررسی قرار گرفته است. پژوهشگران آغاز به کاوش اگزوزوم ها، وزیکول های کوچک متصل به غشاء، به عنوان ابزارهای امیدوارکننده برای بهبودی زخم های دیابتی کرده اند.
این نانووزیکول ها مواد بیولوژیکی مختلفی مانند اسیدهای نوکلئیک، پروتئین ها و لیپیدها را حمل می کنند که به آنها اجازه می دهد ارتباطات بین سلولی را برقرار کنند و بر فرآیندهایی مانند ترمیم بافت تأثیر بگذارند. نتایج این یافته ها در مجله ACS Applied Bio Materials انتشار یافته است.
به طور ویژه، اگزوزوم های مشتق شده از سلول های بنیادی مزانشیمی (MSCs)، همچون سلول های بافت چربی، پتانسیل قابل توجهی در ترویج بهبود زخم در مدلهای حیوانی نشان داده اند. بنظر می رسد اثرات درمانی آنها از توانایی آنها در پایین آوردن التهاب و ایجاد محیطی مناسب برای درمان با افزایش تشکیل رگ های خونی و تشویق فعالیت سلول هایی مانند فیبروبلاست ها و سلول های اندوتلیال، که برای ترمیم بافت ضروری هستند، ناشی می شود.
یکی از مزیت های اصلی اگزوزوم ها توانایی آنها در دور زدن تعدادی از خطرات در رابطه با درمان های سنتی سلول های بنیادی، مانند رشد کنترل نشده سلول یا پس زدن سیستم ایمنی است. با این وجود، باوجود پتانسیل بالا، اگزوزوم ها به طور معمول نیاز به تجویز مکرر، چه بوسیله تزریق زیر پوستی یا داخل وریدی، دارند که چالشی برای مدیریت طولانی مدت زخم است.
محققان درحال بررسی راه های نوآورانه برای افزایش پتانسیل درمانی اگزوزوم ها بوده اند که یکی از این تکنیک ها، ترکیب آنها با هیدروژل ها است. هیدروژل ها که از شبکه هایی از پلیمرهای متقاطع تشکیل شده اند، می توانند اگزوزوم ها را در ساختار خود محصور کنند. این کپسوله سازی، آزادسازی پایدارتر و موضعی تر اگزوزوم ها را مستقیم در محل زخم، بدون نیاز به تزریق های تهاجمی، ممکن می سازد.
هیدروژل ها به سبب زیست سازگاری و توانایی آبرسانی به زخم ها شناخته شده اند و به تنهایی به عنوان پانسمان زخم مفید هستند. هنگامی که با اگزوزوم ها ترکیب می شوند، اثربخشی درمانی آنها خصوصاً برای زخم های دیابتی بطور قابل توجهی بیشتر می شود.
مطالعات اخیر نشان داده اند که ترکیبات هیدروژل-اگزوزوم بطور مداوم منجر به بسته شدن سریع تر زخم نسبت به هیدروژل ها یا اگزوزوم ها به تنهایی می شود. این سیستم های هیدروژل مبتنی بر پروتئین نیستند، اما پیشرفت های اخیر در فناوری هیدروژل مبتنی بر پروتئین، فرصت های جدیدی را برای بهبود بهبود زخم باز کرده است.
Montclare یک هیدروژل مبتنی بر پروتئین به نام Q ساخته است که در دماهای پایین بوسیله فرآیندی به نام ژل کردن محلول بحرانی دمای بالا (UCST) ژل را تشکیل می دهد. این هیدروژل مبتنی بر پروتئین بصورت خودآرایی به نانوالیاف تبدیل می شود و شبکه ای متقاطع فیزیکی را تشکیل می دهد که استواری مکانیکی را فراهم می آورد.
برای پیشبرد بیشتر این رویکرد، آنها نوعی از هیدروژل Q را با نام Q۵ طراحی کردند که از روش های انتخاب خودکار برای بهینه سازی پایدار استفاده می کرد. آنها اگزوزوم ها را در Q۵ محصور کردند تا یک سیستم هیدروژل-اگزوزوم جدید به نام Q۵Exo ایجاد کنند. این سیستم یک پانسمان موضعی و غیر تهاجمی زخم ارائه می کند که نویدبخش درمان زخم های دیابتی موثرتر از روش های سنتی است که به تزریق متکی هستند.
با ادامه این تحقیقات، چنین هیدروژل هایی می توانند راه را برای نسل جدیدی از پانسمان های زیست سازگار و کارآمد زخم که از قدرت درمانی اگزوزوم ها استفاده می نمایند، هموار کنند.
این مطلب نئوپدیا را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب